Języki uralo-ałtajskie
liga językowa, dawniej uznawana za rodzinę / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Języki uralo-ałtajskie (liga uralo-ałtajska) – niegdyś uznawana rodzina językowa[1], łącząca języki uralskie i języki należące do kwestionowanej rodziny ałtajskiej. Posługuje się nimi około 188 mln użytkowników, zamieszkujących tereny od Europy Wschodniej (rodzina ugrofińska – język węgierski, estoński, fiński i inne) poprzez Syberię (z językami samojedzkimi) i Mongolię (z językiem mongolskim) aż po Azję Środkową i Azję Mniejszą (języki turkijskie). Języki te łączy szereg wspólnych cech morfologicznych i fonologicznych.
Hipotezę o pokrewieństwie języków uralskich i ałtajskich wysunął Matthias Castrén w 1844 roku. Koncepcja rodziny uralo-ałtajskiej była powszechnie akceptowana w XIX-wiecznym językoznawstwie[2][3]. Wśród dzisiejszych lingwistów hipoteza uralo-ałtajska została całkowicie odrzucona[4][5]. Przyjmuje się, że podobieństwa między językami uralo-ałtajskimi należy tłumaczyć ich wzajemnym oddziaływaniem w zamierzchłej przeszłości (liga językowa). Niektórzy lingwiści próbują bądź próbowali udowodnić przynależność do grup ałtajskiej i uralo-ałtajskiej także języka koreańskiego i japońskiego[5][6].