Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1952
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1952?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1952 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na VI Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1952 roku w Oslo.
Podczas igrzysk w Oslo rozegrano 22 konkurencje w ośmiu dyscyplinach sportowych[1]. W porównaniu do poprzednich zimowych igrzysk, które odbyły się w 1948 roku w Sankt Moritz[2], nie przeprowadzono rywalizacji olimpijskiej w skeletonowym ślizgu mężczyzn[3] i alpejskiej kombinacji kobiet i mężczyzn[4][5]. Do kalendarza włączono natomiast alpejski slalom gigant kobiet i mężczyzn[5] oraz bieg narciarski kobiet na 10 kilometrów, który był pierwszą kobiecą konkurencją w tej dyscyplinie rozgrywaną w ramach igrzysk olimpijskich[6].
Podczas igrzysk w Oslo rozegrano jedną konkurencję pokazową – turniej w bandy[7]. Systemem „każdy z każdym” przeprowadzono trzy mecze pomiędzy reprezentacjami Finlandii, Norwegii i Szwecji. Turniej wygrali Szwedzi, drudzy byli Norwegowie, a na trzecim miejscu uplasowali się Finowie[8].
W konkurencjach rozgrywanych w ramach igrzysk w Oslo, nie uwzględniając pokazowego turnieju bandy, wzięło udział 694 sportowców (585 mężczyzn i 109 kobiet) z 30 państw[1]. Była to rekordowa liczba uczestników i państw uczestniczących w jednej edycji zimowych igrzysk olimpijskich. Jednocześnie pierwszy raz liczba kobiet uczestniczących w zimowej edycji była większa od stu[9]. Dla reprezentacji Nowej Zelandii i Portugalii występ w Oslo był debiutem kraju w zimowych igrzyskach olimpijskich[10].
Medalistami olimpijskimi zostali przedstawiciele trzynastu państw, spośród których osiem państw zdobyło przynajmniej jeden złoty medal. Dla siedemnastu reprezentacji oznaczało to zatem brak medalu na tych igrzyskach. Najwięcej medali – szesnaście (siedem złotych, trzy srebrne i sześć brązowych) – zdobyli reprezentanci Norwegii[1]. Był to drugi w historii start olimpijski Norwegów zakończony taką liczbą złotych medali i jednocześnie najlepszy występ, biorąc pod uwagę letnie i zimowe starty, od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1936[11].
W Oslo pierwszy medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Holandii zdobył panczenista, Kees Broekman[12]. Holendrzy trzykrotnie stanęli na olimpijskim podium, co uczyniło ich start najlepszym z dotychczasowych zimowych występów olimpijskich[13]. Najlepszy zimowy start i zarazem drugi z rzędu zakończony z dorobkiem medalowym osiągnęli również Włosi. Drugi w historii złoty medal zimowych igrzysk dla tego kraju, po sukcesie Nino Bibbii na poprzednich igrzyskach, zdobył Zeno Colò w alpejskim zjeździe[14]. Włosi na tych igrzyskach zdobyli jeszcze brązowy medal, co sprawiło, że był to ich najlepszy z dotychczasowych startów[15].
Najlepszy występ pod względem liczby zdobytych medali osiągnęli reprezentanci Austrii i Niemiec. Dla Austriaków był to drugi zimowy start z dorobkiem dwóch złotych medali – wcześniej taki wynik osiągnęli na igrzyskach w Chamonix[16]. Z kolei dla Niemców, dla których był to pierwszy start olimpijski po II wojnie światowej, był to najlepszy start pod względem sumy wszystkich medali, jednak słabszy od rezultatu osiągniętego na igrzyskach w Garmisch-Partenkirchen[17].
Reprezentanci Finlandii uzyskali najlepszy wynik medalowy, zarówno pod względem liczby złotych, jak i wszystkich medali, od igrzysk w Chamonix[18]. Z kolei dla sportowców ze Stanów Zjednoczonych występ w Oslo był najlepszym od igrzysk w Lake Placid, gdzie zdobyli o jeden medal więcej[19]. Pierwszy od 1936 roku złoty medal igrzysk zimowej olimpiady dla Wielkiej Brytanii w konkursie solistek zdobyła Jeanette Altwegg[20][21]. Dla Węgrów natomiast były to czwarte zimowe igrzyska z rzędu, które zakończyli oni z przynajmniej jednym medalem olimpijskim[22].
Najgorsze występy w historii dotychczasowych startów w zimowych igrzyskach olimpijskich uzyskali reprezentanci Francji i Szwecji. Dla Francuzów był to jednocześnie najsłabszy olimpijski start, wliczając w to również letnie igrzyska. Po raz trzeci w historii, po zimowych igrzyskach w Chamonix i Garmisch-Partenkirchen, reprezentanci Francji nie zdobyli złota ani srebra[23]. Dla Szwedów natomiast był to pierwszy zimowy występ bez złotego i srebrnego medalu oraz trzeci, wliczając w to letnie igrzyska w 1896 i 1900 roku[24]. Dla sportowców szwajcarskich wynik medalowy w Oslo był najsłabszym olimpijskim rezultatem od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1928. Pierwszy raz od 1932 roku nie wywalczyli oni złota olimpijskiego[25].
Spośród krajów, które zdobyły medale na poprzednich zimowych igrzyskach w Sankt Moritz, żadnego medalu nie wywalczyli reprezentanci Czechosłowacji[26] i Belgii. Dla Belgów był to jednocześnie pierwszy olimpijski start od zimowych igrzysk w 1936 roku, zakończony z zerowym dorobkiem medalowym[27].
Zawody olimpijskie wyłoniły łącznie 118 medalistów, spośród których osiemnaścioro zdobyło co najmniej dwa medale. Spośród multimedalistów dziesięcioro zdobyło przynajmniej jeden złoty medal. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem, z dorobkiem trzech złotych medali, został norweski panczenista Hjalmar Andersen. Trzy medale, lecz bez złota, wywalczyła także niemiecka narciarka alpejska Annemarie Buchner. Ponadto po dwa tytuły mistrzów olimpijskich zdobyli amerykańska alpejka Andrea Mead-Lawrence oraz niemieccy bobsleiści – Lorenz Nieberl i Andreas Ostler[1].