Latarnia morska na Faros
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Latarnia morska na Faros – starożytna latarnia morska zbudowana około 280-279 p.n.e., ze względu na wielkość i wspaniałość architektonicznego ukształtowania uważana za jeden z siedmiu cudów świata starożytnego.
|
Ten artykuł od 2022-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Przypuszczalny wygląd latarni (wg H. Thierscha) | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Miejscowość | |||
31°12′51″N 29°53′06″E | |||
|
Wzniesiona na podstawie planów Sostratosa (możliwe, iż pomysłodawcą budowy był sam Aleksander Macedoński) na polecenie Ptolemeusza I, ukończona podczas rządów jego syna Ptolemeusza II. Nazwisko architekta znane jest dzięki zachowanej pod starożytnym tynkiem inskrypcji:
Sostratus, syn Deksyfanesa, poświęcił tę budowlę bogom ocalenia, w imieniu wszystkich tych, którzy żeglują po morzach.
Budowa obiektu trwała ok. 14-20 lat; uroczyste oddanie do użytku miało miejsce w 279 p.n.e.[1]
Według legendy Ptolemeusz II miał w niej zamknąć 72 uczonych w piśmie, w osobnych pomieszczeniach, by niezależnie od siebie dokonali przekładu Starego Testamentu[1].
W odległej o kilkadziesiąt kilometrów od Aleksandrii miejscowości Taposiris Magna znajduje się pomniejszona replika tej latarni wzniesiona za Ptolemeusza II.