Legion Brytyjski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Legion Brytyjski – (hiszp. Legión británica, ang. British Legion) były zagranicznymi jednostkami ochotniczymi, które walczyły pod dowództwem Simona Bolivara przeciwko Hiszpanii o niepodległość Kolumbii, Wenezueli, Ekwadoru oraz wraz z José de San Martin o niepodległość Peru. Wenezuelczycy określali Legion Brytyjski przydomkiem „Legion Albionu”. Oddziały składały się z kilku tysięcy ochotników, głównie weteranów wojen napoleońskich z Wielkiej Brytanii oraz Irlandii. Jednakże w oddziałach znaleźli się również Niemcy oraz ludność rdzenna Ameryki Południowej. Ochotnicy w Legionie byli zmotywowani kombinacją przekonań politycznych, jak i korzyściami płynącymi z najemnictwa[1].
Morir o vencer (Zgiń lub podbij) | |
Pułki strzeleckie podobne do tych, które mogły walczyć pod dowództwem Bolivara | |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
maj 1817 |
Rozformowanie |
1824 |
Dowódcy | |
Pierwszy |
James Rooke |
Ostatni |
Arthur Sandes |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Formacja |
Wenezuela (1817–1819) |
Rodzaj wojsk |
Największe sukcesy jednostki: bitwy Boyacá (1819), Carabobo (1821), Pichincha (1822) oraz Bitwa pod Ayacuhco (1824), które zapewniły niepodległość Kolumbii, Wenezueli, Ekwadoru oraz Peru[2].