Leoncjusz z Rostowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Leoncjusz z Rostowa, cs. Swiaszczennomuczenik Leontij, jepiskop Rostowskij (ur. przed 1051 w Kijowie, zm. nie później niż w 1077 w Rostowie)[1] – pierwszy spośród wszystkich mnichów Monasteru Kijowsko-Pieczerskiego, który otrzymał godność biskupa, męczennik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego.
biskup męczennik | |||
Św. Leoncjusz z Rostowa. | |||
Data i miejsce urodzenia |
przed 1051 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
przed 1077 | ||
Czczony przez | |||
Kanonizacja | |||
Wspomnienie | |||
|
Z pochodzenia miał być Grekiem[2]. Wykształcenie i znajomość języka greckiego zdobył w Szkole Włodzimierskiej, utworzonej przez wielkiego księcia Jarosława Mądrego. Po powrocie zamieszkał w monasterze u boku św. Antoniego Pieczerskiego.
Śluby zakonne złożył w Konstantynopolu. Jako mnich powołany został na biskupa Rostowa w latach ok. 1051-1077. Wygnany z miasta przez pogan zbudował w okolicy cerkiew św. Archanioła Michała, gdzie zajmował się głównie pogańskimi dziećmi i młodzieżą. Po powrocie do miasta rozpoczął proces chrystianizacji Ziemi Rostowskiej. Działalność Leoncjusza spotkała się ze sprzeciwem ze strony pogan. Zginął podczas zamieszek na tle religijnym[3].
Zwłoki Leoncjusza (pozostały one w stanie nienaruszonym przez rozkład) odnaleziono w 1164, podczas prac ziemnych[4]. W roku 1164 podniesiono jego relikwie (uwieńczenie ówczesnego procesu kanonizacyjnego)[5].
Umieszczono je w odlanym ze złota sarkofagu, który w 1609 Polacy wywieźli z Rostowa. Wówczas ciało św. Leoncjusza złożono pod posadzką rostowskiego soboru Zaśnięcia Matki Bożej. Przy relikwiach św. Leoncjusza miało miejsce wiele cudownych uzdrowień. Jest jednym z najbardziej znanych świętych Ziemi Rostowskiej[1].
Jego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 23 maja, w prawosławnym 23 maja/5 czerwca [uwaga 1] (Sobór świętych rostowsko-jarosławskich)[1].