Magnetotelluryka
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Metody magnetotelluryczne [MT] – zespół metod geoelektrycznych wykorzystujących harmonicznie zmienne pole elektromagnetyczne do rozpoznawania rozkładu oporności w ośrodku geologicznym. Pole źródłowe generowane jest poprzez naturalne procesy będące skutkiem oddziaływania wiatru słonecznego na jonosferę lub też propagację w atmosferze fali elektromagnetycznej wywołanej przez odległe wyładowania atmosferyczne[1]. Badania MT najczęściej stosowane są do rozpoznawania głębokich struktur, takich jak systemy geotermalne, złoża wód pitnych i ropy naftowej. Metoda magnetotelluryczna pozwala na zobrazowanie rozkładu przewodnictwa kompleksów skalnych na głębokości od kilkunastu metrów do setek kilometrów. Im głębiej położona jednostka, tym większą miąższość musi posiadać, aby mogła zostać prawidłowo zlokalizowana i rozpoznana.