Miecz długi
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Miecz długi (pot. niepopr. półtoraręczny[uwaga 1]) – rodzaj średniowiecznego europejskiego miecza, o stosunkowo długiej głowni i rękojeści (umożliwiającej ergonomiczną walkę oburącz). Jest bronią sieczno-kolną, umożliwiającą zadawanie zarówno cięć, jak i pchnięć. Używany od XIII do XVI wieku.
Bardzo podobnym mieczem (często zaliczanym do jednej z form miecza długiego), jest powstały w XIV-XV w. miecz bastardowy (bękarci).