Monaster św. Barbary w Pińsku
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Monaster św. Barbary – prawosławny klasztor żeński w Pińsku, w jurysdykcji eparchii pińskiej i łuninieckiej Egzarchatu Białoruskiego.
Monaster św. Barbary, na pierwszym planie cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Obwód | |||
Miejscowość | |||
Kościół | |||
Rodzaj klasztoru | |||
Eparchia | |||
Ihumenia |
Katarzyna (Romanczuk)[1] | ||
Klauzura |
nie | ||
Typ monasteru |
żeński | ||
Liczba mniszek (2017) |
6 | ||
Obiekty sakralne | |||
Cerkiew |
Zmartwychwstania Pańskiego[1] | ||
Cerkiew |
św. Archidiakona i Męczennika Stefana[1] | ||
Data zamknięcia |
1874 | ||
Data reaktywacji |
1993 | ||
52°06′50″N 26°06′07″E | |||
|
Moment utworzenia pierwszej żeńskiej wspólnoty mniszej w Pińsku nie jest znany. Monaster istniał przed rokiem 1521, gdy książę Fiodor Jarosławowicz ufundował nowe budynki mieszkalne dla zakonnic żyjących przy cerkwi św. Barbary[2]. Po zawarciu unii brzeskiej klasztor został zmieniony we wspólnotę unicką, a mniszki niechętne jej przyjęciu musiały go opuścić. Część z nich pozostawała jeszcze przez pewien czas w Pińsku, lecz w 1635 król Władysław IV Waza zabronił władzom miejskim przyjmowania zakonnic-dyzunitek, które starały się utworzyć odrębną wspólnotę[2]. Monaster św. Barbary ponownie znalazł się we władaniu Kościoła prawosławnego po likwidacji unii na ziemiach litewskich i białoruskich w 1839[3]. W 1874, z powodu niewielkiej liczby mniszek, wspólnota została zlikwidowana[4]. W dawnych obiektach klasztornych zlokalizowano szpital, zaś cerkiew monasterska pozostawała czynna jako parafialna[2].
O reaktywacji wspólnoty zdecydował Synod Egzarchatu Białoruskiego w 1993[2]. W 2017 r. w klasztorze przebywało sześć mniszek[1].