Najtyczanka
rodzaj terenowej bryczki z Europy wschodniej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Najtyczanka, nejtyczanka (od niem. Neu-Titschein) – rodzaj niedużej bryczki[1] używanej w przeszłości na terenach wiejskich[potrzebny przypis].
Był to czterokołowy pojazd konny[1], często resorowany, podwyższony z tyłu, z przednim kozłem[potrzebny przypis] i wyplatanym nadwoziem (wasągiem)[2], nierzadko wewnątrz wyściełanym i z ochronnymi fartuchami, niekiedy też wyposażonym w budę[potrzebny przypis]. W Polsce używano go zwłaszcza na Kresach Wschodnich w XIX wieku i na początku XX wieku[1].
Określenie pochodzi od fonetycznie zniekształconej niemieckiej nazwy czeskiego miasta Nowy Jiczyn (Nový Jičín), w którym owe pojazdy wytwarzano[1]. Ludwik Pietrusiński, przywołując Nowy Jiczyn w swych „Wspomnieniach z Wenecyi, kolei żelaznej lipnicko-wiedeńskiej, Wiednia, Karpat Wadowickich (...)”, wydanych w 1845 r., pisał: To jest ojczyzna znanych i w Warszawie Najtyczanek[3].