Odwach w Poznaniu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Odwach w Poznaniu – budynek odwachu na Starym Rynku w Poznaniu powstał w XVIII w. Pierwszy drewniany budynek zastąpiono nowym, zbudowanym w latach 1783–1787 według projektu warszawskiego architekta Jana Chrystiana Kamsetzera, w stylu klasycystycznym. Budowę sfinansował starosta generalny Wielkopolski – Kazimierz Raczyński. Służył jako siedziba dla straży miejskiej, a później policji.
nr rej. A-8 z 24.03.1971 i 246 z 12.03.1930[1] | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Miejscowość |
Poznań | ||
Styl architektoniczny | |||
Architekt | |||
Ukończenie budowy |
XVIII wiek | ||
Ważniejsze przebudowy |
1783–1787 | ||
Zniszczono |
1945 | ||
Odbudowano |
1949–1951 | ||
52°24′29,90″N 16°55′59,15″E | |||
|
W okresie międzywojennym w Odwachu umieszczono areszt garnizonowy[2]. Poważnie uszkodzony podczas walk w 1945 r., został odbudowany w latach 1949–1951, po czym mieściła się w nim Państwowa Średnia Szkoła Baletowa[3]. W 1961 roku stał się siedzibą Muzeum Ruchu Robotniczego im. Marcina Kasprzaka[4]. Obecnie mieści się w nim Muzeum Powstania Wielkopolskiego 1918–1919 będące oddziałem Wielkopolskiego Muzeum Walk Niepodległościowych.
W elewacji frontowej widać ganek ograniczony z obu boków ryzalitami. Cztery kolumny wykonane w porządku toskańskim wspierają architraw, na którym widnieje fryz z tryglifami. Na attyce kartusze: na środku z herbem Rzeczypospolitej z czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego, po lewej z herbem Raczyńskich – Nałęcz, po prawej z herbem Poznania.