Operacja Płynny Ołów
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Operacja Płynny Ołów (hebr. מִבְצָע עופרת יצוקה Miwca Oferet Jecuka) – rozpoczęta przez Siły Obrony Izraela (IDF, Cahal) 27 grudnia 2008 r. (o godz. 11 czasu miejscowego; 9.30 UTC[7]) operacja militarna, której celem była likwidacja członków i zniszczenie infrastruktury Hamasu w Strefie Gazy[8][9][10].
konflikt izraelsko-arabski, konflikt izraelsko-palestyński | |||
Strefa Gazy | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Przyczyna |
zakończenie rozejmu z 19 czerwca 2008[1] | ||
Wynik | |||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
brak współrzędnych | |||
|
W wielu krajach arabskich wydarzenie to określane jest jako Masakra Gazy[11][12][13][14][15][16] (arab. مجزرة غزة). Konflikt ten to kolejna odsłona konfliktów i wojen izraelsko-arabskich. Bezpośrednią przyczyną rozpoczęcia działań zbrojnych było wznowienie ostrzału terytorium Izraela przez palestyńskie ugrupowanie Hamas po zakończeniu rozejmu z 19 czerwca 2008, który wygasł 19 grudnia 2008[17]. Organizacja ta oskarżyła Izrael o niezniesienie blokady Strefy Gazy i powtarzające się rajdy wojsk izraelskich. Izrael obciążył natomiast Hamas za ataki rakietowe i moździerzowe na południe kraju[18]. Jak twierdzą władze państwa żydowskiego, ich celem jest obrona przed palestyńskimi rakietami[19] i zapobieżenie dalszemu zbrojeniu się Hamasu[20]. Tymczasem Hamas żąda zakończenia izraelskich ataków i zniesienia blokady Strefy Gazy[21].
Pierwszego dnia izraelskiej operacji, siły lotnicze zbombardowały ponad 100 celów w ciągu czterech minut, włączając w to bazy Hamasu, obozy treningowe, kwatery i biura[22][23] we wszystkich głównych miastach Strefy Gazy, takich jak Gaza, Bajt Hanun, Chan Junus i Rafah[24][25][26][27]. Infrastruktura cywilna, taka jak meczety, domy i szkoły, również została zaatakowana. Izrael twierdzi, że wiele z tych budynków było wykorzystywanych do składowania broni, a ataki nie były wymierzone w cywilów[28][29][30][31][32][33][34]. Izraelska marynarka wojenna zacieśniła blokadę Strefy Gazy, czego efektem był incydent z jednostką cywilną[35][36][37].
Hamas zintensyfikował swe ataki rakietowe i moździerzowe przeciwko Izraelowi w trakcie trwania konfliktu, uderzając w miasta Ber Szewa i Aszdod. Zasięg rakiet tej organizacji wzrósł z 16 do 40 km. Ataki te spowodowały ofiary wśród cywilów izraelskich i straty w infrastrukturze[38][39][40][41][42].
3 stycznia 2009 izraelskie wojsko rozpoczęło inwazję lądową na Strefę Gazy, wykorzystując piechotę zmechanizowaną, broń pancerną i jednostki artyleryjskie, wspierane przez śmigłowce[43][44]. Izraelski minister obrony Ehud Barak zapowiedział, że będzie to wojna prowadzona do samego końca[45], podczas gdy rzecznik Hamasu Ismail Radwant zadeklarował, że jego organizacja będzie walczyć do ostatniego tchu[46].
Międzynarodowe reakcje na konflikt to przede wszystkim wezwania do wprowadzenia natychmiastowego zawieszenia ognia, a także wyrazy zaniepokojenia odnośnie do sytuacji humanitarnej w Strefie Gazy oraz uwagi dotyczące dostarczania tam pomocy humanitarnej[47][48][49][50]. W odpowiedzi na nie, Izrael ogłosił, że każdego dnia będzie wprowadzał na trzy godziny zawieszenie broni, co jednak nie zostało zrealizowane[51][52].
8 stycznia 2009 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję 1860, wzywającą do natychmiastowego zawieszenia broni i wycofania żołnierzy izraelskich. Poparło ją 14 z 15 członków Rady – jeden (Stany Zjednoczone) wstrzymał się od głosu[53]. Izraelski premier Ehud Olmert nazwał rezolucję niewykonalną z powodu powtarzających się ataków rakietowych, a Ayman Taha z Hamasu stwierdził, że ONZ nie bierze pod uwagę interesów naszego narodu[54].
18 stycznia 2009 między stronami konfliktu wprowadzono zawieszenie broni. W operacji zginęło 14 Izraelczyków i 1350 Palestyńczyków, w tym setki cywilów, kobiet i dzieci.