Orzeczenie (językoznawstwo)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Orzeczenie – w składni – część zdania, która wyraża czynność podmiotu[1].
Zobacz też: inne znaczenia wyrazu „orzeczenie”. |
|
Treść tego artykułu należy opracować w taki sposób, aby nie uwypuklała nadmiernie polskiej specyfiki / aby nie zawężała się tylko do polskich warunków Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Najczęściej jest wyrażone osobową formą czasownika (jest to wtedy tzw. orzeczenie czasownikowe), np. Jego żona biega codziennie. Po długiej, męczącej podróży doszliśmy do celu wyprawy. Orzeczenie wyrażone jednym czasownikiem nosi nazwę orzeczenia prostego[2].