PCM
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
PCM (ang. pulse-code modulation) – metoda reprezentacji sygnału analogowego w systemach cyfrowych, używana w telekomunikacji, w cyfrowej obróbce sygnału (np. w procesorach dźwięku), do przetwarzania obrazu[1], do zapisu muzyki na płytach CD (CD-Audio) i w wielu zastosowaniach przemysłowych.
Ten artykuł dotyczy metody przetwarzania sygnałów. Zobacz też: inne znaczenia tego skrótu. |
LPCM (ang. linear pulse-code modulation) – specyficzny typ kodowania PCM, w którym poziomy kwantyzacji są równomierne liniowo[2]. Jest on przeciwieństwem tych odmian metody PCM, w których poziomy kwantyzacji zmieniają się w funkcji amplitudy. Choć PCM jest bardziej ogólnym pojęciem, to często jest właśnie stosowany do opisywania danych zakodowanych jako LPCM.