PZA Loara
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
PZA Loara – zintegrowany samobieżny artyleryjski zestaw przeciwlotniczy oparty na zmodernizowanym podwoziu czołgu T-72. Pojazd ten przeznaczony miał być do zwalczania środków ataku powietrznego (samoloty, pociski manewrujące, śmigłowce, środki bezpilotowe oraz inne), działających na bardzo małych, małych i średnich wysokościach, w każdych warunkach atmosferycznych, niezależnie od pory dnia. Może również zwalczać lekko opancerzone cele lądowe i nawodne.
PZA Loara | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Producent | |||
Typ pojazdu | |||
Trakcja |
gąsienicowa | ||
Załoga |
3 | ||
Historia | |||
Egzemplarze |
2-4 | ||
Dane techniczne | |||
Silnik |
1 silnik wysokoprężny S-1000 o mocy 1000 KM (625 kW) | ||
Pancerz |
2 × 35 mm | ||
Długość |
6,67 m | ||
Szerokość |
3,47 m | ||
Prześwit |
0,47 m | ||
Masa |
45 300 kg | ||
Osiągi | |||
Prędkość |
60 km/h | ||
Zasięg pojazdu |
450–500 km | ||
Pokonywanie przeszkód | |||
Brody (głęb.) |
1,2 m | ||
Rowy (szer.) |
2,8 m | ||
Ściany (wys.) |
0,8 m | ||
Dane operacyjne | |||
Uzbrojenie | |||
2x jednolufowa armata automatyczna Oerlikon-Contraves KDA L/90 kalibru 35 mm produkowana na licencji przez Hutę Stalowa Wola | |||
Użytkownicy | |||
Polska | |||
|
Loara to nazwa polskiego Strategicznego Programu Rządowego pt. Nowoczesne technologie dla potrzeb rozwoju systemu obrony przeciwlotniczej wojsk i obiektów, mającego na celu opracowanie dla SZ RP m.in. samobieżnego, przeciwlotniczego zestawu artyleryjsko-rakietowego. Z czasem zmieniono koncepcję na: PZA (skrót od Przeciwlotniczy Zestaw Artyleryjski) oraz PZR (Przeciwlotniczy Zestaw Rakietowy) o wspólnej nazwie Loara, zunifikowane w ok. 70%. Głównym wykonawcą zestawu było Centrum Naukowo-Produkcyjne Elektroniki Profesjonalnej Radwar SA, ściśle współpracujące z licznymi krajowymi instytutami i uczelniami wojskowymi oraz zakładami przemysłu zbrojeniowego.
Realizację programu rozpoczęto w 1994 roku, koncentrując się w pierwszej kolejności na PZA Loara. Jego pierwszy prototyp (model funkcjonalny) wykonano w 1999 roku, oparty na zmodyfikowanym w niewielkim stopniu podwoziu czołgu T-72 z ograniczoną grubością pancerza[1]. We wrześniu 2000 roku na poligonie Wicko Morskie poddano go badaniom strzelaniem, które zakończyły się pomyślnie[2]. W latach 2002–03 próby państwowe przeszedł drugi prototyp, oparty na zmodyfikowanym w większym stopniu podwoziu T-72[1]. W 2004 roku powstał trzeci ulepszony prototyp, będący pojazdem wdrożeniowym[1]. We wrześniu tego roku został przedstawiony na Międzynarodowym Salonie Przemysłu Obronnego w Kielcach, gdzie uzyskał nagrodę Grand Prix[1].