Pasmo Jałowieckie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pasmo Jałowieckie – pasmo górskie położone w Beskidach Zachodnich na północno-zachodnim przedpolu Pasma Babiogórskiego, oddzielone od niego doliną Skawicy. Najwybitniejsze szczyty pasma to Jałowiec (1111 m) i Lachów Groń (1045 m)[1].
Widok na Jałowiec z Hali Janoszkowej | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Najwyższy szczyt |
Jałowiec (1111 m n.p.m.) | ||
Długość |
ok. 19 km | ||
Jednostka dominująca | |||
Sąsiednie pasma |
Pasmo Babiogórskie, Pasmo Mędralowej, Pasmo Łoska, Pasmo Solnisk, Pasmo Koskowej Góry | ||
brak współrzędnych | |||
|
Według naukowego podziału fizycznogeograficznego Polski autorstwa Jerzego Kondrackiego, Pasmo Jałowieckie przynależy do Beskidu Makowskiego[2], według nowszej wieloautorskiej regionalizacji z 2018 roku, wchodzi ono w skład Beskidu Żywiecko-Orawskiego (wschodnia część Beskidu Żywieckiego)[3]. W przewodnikach turystyczno-krajoznawczych[1] oraz na mapach turystycznych[4] pasmo jest zazwyczaj zaliczane do Beskidu Żywieckiego.
W starszej literaturze zarówno turystycznej[5], jak i geograficznej[6], pasmo bywało, w nawiązaniu do swojego położenia, określane jako Pasmo Przedbabiogórskie. W nowszych opracowaniach wydawanych po 2000 roku, synonim ten występuje już jednak rzadko – w użyciu dominuje termin Pasmo Jałowieckie[3], ewentualnie pojawia się też nazwa Pasmo Jałowca[1].