Podstawowa przemiana materii
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Podstawowa przemiana materii (PPM) (ang. Basal metabolic rate) – najmniejsze tempo przemiany materii, zachodzącej w organizmie człowieka, niezbędne do podtrzymania podstawowych funkcji życiowych, znajdującego się w stanie czuwania, w warunkach zupełnego spokoju fizycznego i psychicznego, komfortu cieplnego, który na 12 godzin przed badaniem nie spożywał żadnych posiłków, po 3 dniach diety bezbiałkowej i po co najmniej 8 godzinach snu[uwaga 1]. W zależności od wieku oraz stylu życia podstawowa przemiana materii pochłania od 45% do 70% dziennego zapotrzebowania energetycznego człowieka[2][3] (zob. np. zapotrzebowanie energetyczne dla sportowców).
Na PPM składają się przemiany zachodzące w:
- układzie nerwowym – 1/4,
- wątrobie – 1/5,
- nerkach – 1/15,
- sercu – 1/15,
- pozostałe narządy – 2/5.
Pierwszą metodą obliczania była metoda Harrisa-Benedicta, opublikowana w 1918 roku:
- mężczyźni:
- kobiety:
gdzie:
- – masę wyrażoną w kilogramach,
- – wzrost w centymetrach,
- – wiek w latach.
Równanie to uważano za najlepsze do obliczania PPM aż do roku 1990, kiedy M.D. Mifflin oraz Sachiko T. St. Jeor opublikowały swoje równanie:
gdzie za podstawiamy +5 w przypadku mężczyzn oraz −161 w przypadku kobiet.