Polityka wzmacniania polszczyzny
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Polityka wzmacniania polszczyzny – polityka względem wschodnich mniejszości narodowych (głównie ukraińskiej), realizowana po zabójstwie Bronisława Pierackiego (1934), a następnie śmierci Józefa Piłsudskiego (1935) przez rząd II Rzeczypospolitej za pośrednictwem Komitetu do Spraw Narodowościowych przy Prezesie Rady Ministrów w latach 1935–1939, najpierw na terytorium Podlasia i Chełmszczyzny, potem również Galicji Wschodniej, Wołynia i Polesia[1].