Pręt (mechanika)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pręt (element prętowy) – modelowy element konstrukcyjny, opisujący rzeczywiste elementy konstrukcji przez jednowymiarowe określenie miejsca. Pręt modeluje rzeczywiste elementy konstrukcyjne, w których znaczenie konstrukcyjne ma tylko jeden wymiar, zwany długością. Pozostałe wymiary są pomijane i są określane przez parametry fizyczne.
W praktyce inżynierskiej zaleca się modelowanie za pomocą pręta elementy, których jeden wymiar jest znacznie większy od dwóch pozostałych. Kształt rzeczywistego elementu jest określony ruchem figury płaskiej, przesuwanej wzdłuż pewnej linii (prostej lub krzywej) tak, aby wybrany punkt, zazwyczaj środek ciężkości figury, pozostawał stale na linii tworzącej pręt, a płaszczyzna figury była do niej prostopadła. Przesuwana figura zakreśla obszar przestrzeni wypełnionej materiałem i jest przekrojem poprzecznym pręta. W ogólności parametry figury, mogą być zależne od położenia na pręcie[1]. Wymiary, kształt i obrót figury wokół osi pręta może się zmieniać w trakcie jej przesuwania[2].
Własności mechaniczne pręta opisane są za pomocą jego charakterystyk geometrycznych. Są nimi: pole przekroju poprzecznego, momenty statyczne i momenty bezwładności określane względem przyjętego układu współrzędnych. Parametry te są funkcjami zależnymi od położenia na osi określającej pręt.
Pręt przenoszący obciążenia poprzeczne do jego osi określany jest jako belka. W węższym znaczeniu, przez pręt rozumiane są tylko elementy nie będące belkami.
Elementy prętowe, obok elementów powierzchniowych i przestrzennych, są podstawowymi elementami konstrukcyjnymi układów konstrukcyjnych. Elementy dwuwymiarowe nazywane są powłokami, a trójwymiarowe – bryłami[2].