Rośliny okopowe
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Rośliny okopowe – rośliny uprawne, które łączy podobieństwo metody uprawy – wymagają kilkakrotnego obsypywania w okresie wegetacji[1], zmianowania, głębokiej uprawy, nawożenia organicznego, sadzenia lub siewu w szerokich rzędach, stosowania uprawy międzyrzędowej[2]. Ich pielęgnacja i zbiór są z tych powodów bardzo pracochłonne[1]. Rośliny okopowe gromadzą substancje zapasowe w korzeniu lub bulwie w postaci wielocukrów, dwucukrów i cukrów prostych. Rośliny te należą do różnych rodzin botanicznych[3]. Mają duże znaczenie gospodarcze jako źródło pożywienia.
Niektóre gatunki roślin okopowych straciły na znaczeniu głównie z powodu pracochłonnej uprawy, kłopotów ze zbiorem i przechowywaniem (straty często wynoszą od 50 do 70%). W klimacie Polski rośliny okopowe zaczynają wytwarzać korzenie spichrzowe od 30 do 60 dnia wegetacji.
Charakterystycznymi cechami rolniczymi roślin okopowych są:
- duże wymagania nawozowe[1] (zwykle stosuje się w tym celu obornik[4])
- częścią użytkową są podziemne bulwy lub korzenie
- rzadka obsada roślin, od 80 do 300 tys. roślin na 1 ha, co przy szerokich międzyrzędziach umożliwia pielęgnację mechaniczną[5].
Ze względu na organ stanowiący plon główny, rośliny okopowe dzieli się na:
- rośliny korzeniowe: