Samata Sakuma
japoński członek personelu wojskowego / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Samata Sakuma (jap. 佐久間 左馬太 Sakuma Samata; ur. 19 listopada 1844 w Hagi, zm. 5 sierpnia 1915) – generał Cesarskiej Armii Japońskiej, zdobywca Weihaiwei, piąty gubernator generalny Tajwanu, hrabia[1].
Rikugun-taishō generał | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data śmierci | |||
Przebieg służby | |||
Lata służby |
1871–1915 | ||
Siły zbrojne | |||
Stanowiska |
dowódca | ||
Główne wojny i bitwy |
wojna boshin, | ||
Późniejsza praca | |||
Odznaczenia | |||
|
Urodził się 19 listopada 1844 w Hagi w prefekturze Yamaguchi. Wziął udział w wojnie boshin przeciwko siłom siogunatu, w czasie restauracji Meiji. Po ustanowieniu Armii Cesarskiej, wstąpił do niej w 1872. Walczył z rebelią w Saga, powstaniem Satsumy, wziął też udział w wyprawie na Tajwan w 1874[1].
W czasie I wojny chińsko-japońskiej, jako dowódca 2. Dywizji Piechoty[2], poprowadził atak i zdobył Weihaiwei, którego był następnie gubernatorem. W późniejszych latach dowodził Gwardią Cesarską i garnizonem tokijskim[1].
W 1906 mianowany gubernatorem generalnym Tajwanu, którym pozostał do 1915. Był zwolennikiem „polityki twardej ręki”, pacyfikacji lokalnej ludności w tym plemion aborygeńskich, zamieszkujących wysokie góry, i uzyskania dostępu do bogatych zasobów drewna. Polityka ta budziła gwałtowny sprzeciw wobec japońskiego panowania i sprowokowało co najmniej sześć powstań, a w ich następstwie co najmniej 800 egzekucji. W latach 1913–1914, zaangażował znaczne siły, by podporządkować japońskiemu panowaniu wschodnią część wyspy; wykorzystywał nawet ataki morskie i powietrzne. Jego krwawa pacyfikacja Aborygenów okazała się ostatecznie skuteczna[3][4].