Single Integrated Operational Plan
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Single Integrated Operational Plan (SIOP) – zintegrowany plan operacyjny określający sposób wykorzystania amerykańskiego potencjału nuklearnego na wypadek wojny w latach 1960–2003.
Obiektami ataku jądrowego przy użyciu środków strategicznych miały być cele o znaczeniu militarnym, gospodarczym lub politycznym rozlokowane na terytorium ZSRR, ChRL oraz państw członkowskich Układu Warszawskiego. Wyboru celów dokonywała specjalna wojskowa grupa planowania spośród obiektów umieszczonych w tajnej bazie danych aktualizowanej na bieżąco na podstawie danych z rozpoznania satelitarnego, lotniczego oraz informacji wywiadu agenturalnego. Do najważniejszych celów należały: bazy wojskowe, w których rozlokowano broń masowego rażenia, rafinerie, elektrownie, główne węzły komunikacyjne i przeprawy mostowe, duże ośrodki administracyjne i gospodarcze.
Plany SIOP wprowadzono w miejsce opracowywanych wcześniej planów wojny jądrowej z ZSRR, jak plany „Pincher” (1946), „Broiler” (1947), „Grabber” (1948), „Fleetwood” (1949) i „Dropshot” (1949). Wszystkie te plany zakładały wykonanie uderzeń jądrowych na duże miasta i ośrodki przemysłowe przeciwnika z wykorzystaniem lotnictwa strategicznego.