Stanisław Jacek Święcicki
polski duchowny katolicki, biskup / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Stanisław Jacek Święcicki herbu Jastrzębiec (ur. ok. 1620 w Święcicach na Mazowszu[2], zm. w październiku 1696 w Skierbieszowie[3]) – polski ksiądz katolicki, biskup chełmski, archidiakon warszawski w latach 1663-1696[4], sufragan żmudzki, dziekan kijowski, oficjał gdański, scholastyk gnieźnieński, opat lubiński i kanonik kapituły katedralnej poznańskiej w latach 1690-1696[5], członek zakonu kanoników regularnych.
Ten artykuł dotyczy biskupa. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku. |
| ||
Data i miejsce urodzenia |
ok. 1620 | |
---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
października 1696 | |
Biskup chełmski | ||
Okres sprawowania |
1677-1696 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Nominacja biskupia |
20 marca 1651[1] | |
Sakra biskupia |
kwiecień 1651 |
Data konsekracji |
kwiecień 1651 | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
|
Był prałatem gnieźnieńskim, a także przeorem kanoników regularnych w Czerwińsku[6]. W 1651 został biskupem sufraganem żmudzkim i tytularnym Spiga w Hellesponto[1], a 8 lutego 1677 został mianowany biskupem chełmskim[7]. Często odwiedzał podległe mu parafie i starał się dotrzeć do wszystkich wiernych. Zwołał IV synod diecezjalny na którym rozważano problemy nabożeństw i sakramentów świętych. W 1696 został biskupem chełmińskim, ale nie zdążył objąć tej diecezji. Umarł w Skierbieszowie, został pochowany w kościele pojezuickim w Krasnymstawie.