Synagogi w Łodzi
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
W Łodzi przed II wojną światową funkcjonowało ponad 250 synagog i domów modlitwy. W większości były to małe, prywatne bożnice znajdujące się w prywatnych mieszkaniach, przybudówkach i oficynach kamienic. Zwyczajowo najczęściej nazywane od nazwisk właścicieli.
Synagogą – według zasad judaizmu – może być każde pomieszczenie, w którym na wschodniej ścianie zawieszona zostanie specjalna „skrzynka” i w której będzie przechowywana Tora, czyli najważniejszy tekst objawiony judaizmu. Określenia „synagoga” – ewentualnie „bożnica” lub „bóżnica”, sztibl lub szul – przyjęło się używać do dużych reprezentacyjnych budynków. Natomiast inne miejsca to izby lub domy modlitwy. Wystarczy jak zbierze się dziesięciu Żydów i takie pomieszczenie na czas ich modłów staje się automatycznie „synagogą”. Natomiast nigdy kaplica przedpogrzebowa, choćby tak duża jak w Łodzi, nie będzie synagogą, bo nie ma w niej Tory. Nieraz domy modlitwy bywają mylone z tzw. kuczkami, które związane są ze świętem „Sukkot” (święto namiotów).
Pierwszą, drewnianą, synagogą znajdującą się w Łodzi była Stara Synagoga w Łodzi znajdująca się przy ulicy Wolborskiej 20.
Czynne synagogi:
- Synagoga Reicherów w Łodzi, ul. Rewolucji 1905 r. nr 28 (okazjonalnie)
- Synagoga w Łodzi (ul. Pomorska 18) (w siedzibie Gminy Żydowskiej; czynna na bieżąco)
Niegdysiejsze duże synagogi w Łodzi, które zostały zburzone przez Niemców pomiędzy listopadem 1939 a połową 1940; według obecnych adresów miejsc po nich:
- Synagoga Alte Szil w Łodzi (ul. Wolborska 29)
- Wielka Synagoga w Łodzi (al. T. Kościuszki 2)
- Synagoga Wilker Shul w Łodzi (ul. Zachodnia 56, ob. 70)
- Synagoga Ezras Izrael w Łodzi (ul. Wólczańska 6)
- Synagoga Ohel Jakow w Łodzi (ul. Gdańska 18)