Sztuczne serce
urządzenie zastępujące funkcję serca w wypadku jego skrajnej niewydolności / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sztuczne serce (ang. artificial heart) – urządzenie zastępujące serce. Sztuczne serca są zwykle używane do skrócenia czasu do przeszczepu serca lub do trwałej wymiany serca w przypadku, gdy przeszczep serca (od zmarłego człowieka lub, eksperymentalnie, od genetycznie zmodyfikowanej świni) jest niemożliwy. Pierwszym sztucznym sercem, które z powodzeniem wszczepiono człowiekowi, był Jarvik-7 w 1982, zaprojektowane przez zespół składający się z Willema Johana Kolffa, Williama DeVriesa i Roberta Jarvika, zbudowane z aluminium i poliuretanu[1][2][3].
Przed pierwszą transplantacją w 1982 Jarvik 7 został przetestowany w badaniach klinicznych. Barney Clark, pierwszy biorca Jarvik 7, żył 112 dni po przeszczepie. Drugi biorca żył przez 620 dni. Z trzech kolejnych biorców jeden zmarł z powodu utraty krwi, a pozostali dwaj przeżyli 10 i 14 miesięcy. Zasadniczo wszyscy pacjenci zmarli z powodu różnych powikłań, takich jak niewydolność wielonarządowa, udar i infekcja. Szóstym pacjentem był 25-letni Michael Drummond, u którego po 9 dniach pod wszczepieniu w dniu 29 sierpnia 1985 sztucznego serca Jarvik - 7 dokonano przeszczepu serca pozyskanego od dawcy. Był pierwszym chorym, któremu na czas oczekiwania na przeszczep serca, z którym żył cztery i pół roku, wszczepiono sztuczne serce[4][5]. Główny problem związany z Jarvik 7 polegał na tym, że do jego pracy potrzebna była „duża konsola pneumatyczna” o wadze ok. 200 kg, w związku z czym pacjent nie mógł opuścić szpitala i samodzielnie się poruszać. To zastrzeżenie nie kwalifikowało na tamtym etapie Jarvika 7 do bycia stałym sztucznym implantem serca (Total Artificial Heart) (TAH)[3][6].
Po modyfikacjach Jarvik 7 został w 1991 przemianowany na CardioWest Total Artificial Heart, które w 2004 uzyskało aprobatę FDA jako pomost do przeszczepu serca. W 2010 CardioWest TAH przemianowano na „tymczasowe TAH SynCardia[6].
Sztuczne serce różni się od urządzenia wspomagającego komorę (VAD; dla jednej lub obu komór serca), które może być również rozwiązaniem stałym, lub pompy balonowej wewnątrzaortalnej – oba urządzenia są przeznaczone do wspomagania pracy niewydolnego serca. Różni się również od płucoserca do pomostowania krążenia i płuc, które jest zewnętrznym urządzeniem służącym do zapewnienia funkcji zarówno serca, jak i płuc, używanym jednorazowo tylko przez kilka godzin, najczęściej podczas operacji kardiochirurgicznych. Różni się również od respiratora, używanego do wspomagania niewydolnych płuc lub pozaustrojowego natleniania błonowego (ECMO), które służy do wspomagania pacjentów z nieprawidłową czynnością serca i płuc przez okres dni lub tygodni.