Torpedowce typu Orsa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Torpedowce typu Orsa, określane też jako typ Pegaso – typ włoskich okrętów eskortowych z okresu II wojny światowej, które weszły do służby w Regia Marina pod koniec lat 30. XX wieku. Klasyfikowane początkowo jako eskortowce (avviso scorta – dosł. awizo eskortowe), od 1938 jako torpedowce (torpediniera), a od 1943 jako torpedowce eskortowe (torpediniera di scorta)[2], odpowiadały w rzeczywistości klasie niszczycieli eskortowych.
Kraj budowy | |
---|---|
Użytkownicy | |
Wejście do służby |
1938 |
Wycofanie |
1965 |
Zbudowane okręty |
4 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
1000 ton standardowa[1], natomiast serwis Marina Militare podaje 1016 t[2] |
Długość |
89,3 m |
Szerokość |
9,69 m |
Zanurzenie |
3,74 m |
Napęd |
2 turbiny parowe, 2 kotły, moc 16 000 KM (11 900 kW), 2 śruby |
Prędkość |
28 węzły (52 km/h) |
Zasięg |
5100 Mm przy 14 w |
Załoga |
154 |
Uzbrojenie |
2 działa 100 mm (2xI) |
Były powiększoną wersją torpedowców typu Spica, z ponad dwukrotnie zwiększonym zapasem paliwa i zasięgiem i większą liczbą bomb głębinowych, ale z siłownią o mniejszej mocy i nieco słabszym uzbrojeniem artyleryjskim. Dwa okręty, które przetrwały II wojnę światową, przeklasyfikowano po zakończeniu działań wojennych na fregaty. Służyły w Marina Militare do 1965 roku, kiedy to wycofano je ze służby.
Ich wersją rozwojową była dłuższa seria typu Ciclone.