USS Argonaut (APS-1)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
USS "Argonaut" (SF-7/ SM-1/ APS-1) – największy amerykański okręt podwodny aż do zakończenia II wojny światowej, jedyna amerykańska jednostka morska tej klasy zbudowana specjalnie do wypełniania roli stawiacza min. Należał do grupy 9 okrętów pięciu typów, które powstały w dwudziestoleciu międzywojennym, zwanych czasem V-boats. Okręt w czasie budowy znany był pod oznaczeniem V-4. Stępkę pod budowę nowego okrętu położono 1 maja 1925 r. w stoczni Portsmouth Naval Shipyard. Wodowanie odbyło się 10 listopada 1927 r; matką chrzestną została Philip Mason Sears, córka kontradmirała Williama D. MacDougalla. Łącznie z podobnymi V-5 ("Narwahl"(inne języki)) i V-6 ("Nautilus") nie dotyczyły go ograniczenia rozbrojeniowego traktatu londyńskiego, na mocy specjalnej klauzuli, zezwalającej na posiadanie trzech okrętów podwodnych o wyporności standardowej do 2800 ton. V-4 został zaprojektowany z większymi i mocniejszymi silnikami diesla, niż wcześniejsze okręty z serii typu V, które silniki jednak okazały się niepowodzeniem. V-4 zanurzał się bardzo wolno, a gdy już był pod wodą, osiągał niewielkie prędkości (do 8 węzłów). Stanowił duży cel do wykrycia przez sonar oraz na powierzchni i posiadał słabą manewrowość i bardzo duży promień skrętu.
Ten artykuł dotyczy USS "Argonaut" (SF-7/ SM-1/ APS-1). Zobacz też: USS Argonaut. |
Klasa | |||
---|---|---|---|
Historia | |||
Stocznia | |||
Położenie stępki | |||
Wodowanie | |||
US Navy | |||
Wejście do służby | |||
Zatopiony |
10 stycznia 1943 | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Długość |
116,1 metrów | ||
Szerokość |
10,3 metrów | ||
Napęd | |||
2 silniki diesla M.A.N. 6-cyl łącznie 3175 KM; 1 silnik elektryczny 2400 KM (1790kW) Ridgway (240-cell Exide battery), 2 śruby[1] | |||
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Zasięg |
18 000 Mm przy prędkości 10 węzłów | ||
Uzbrojenie | |||
2 działa 152 mm; 16 torped Mark XIV 60 min Mark XI | |||
Wyrzutnie torpedowe |
torpedowe: 4 x 533 mm (dziób) | ||
Załoga |
8 oficerów, 78 podoficerów i marynarzy | ||
|
Posiadał cztery wyrzutnie torped i dwa aparaty do stawiania min na rufie. W czasie budowy V-4 był największą jednostką podwodną skonstruowaną przez Stany Zjednoczone. Określano go nieoficjalnie jako krążownik podwodny[2]. 2 kwietnia 1929 r. V-4 został wcielony do służby w 12. Dywizjonie Okrętów Podwodnych zlokalizowanym w Newport (Rhode Island).
Okręt wziął udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku, podczas której 10 stycznia 1943 roku został zatopiony w wyniku ataku japońskich jednostek nawodnych, wraz ze 105 członkami swojej załogi.