Ustrój lenny
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ustrój lenny (także system lenny) – ujęta w sztywne normy prawne struktura powiązań między feudałami oraz między feudałami a monarchą, charakterystyczna dla większości państw zachodnioeuropejskich z okresu pełnego średniowiecza. W historiografii ustrój lenny długo był mylony z samym feudalizmem.
Obecnie panuje pogląd, że ustrój lenny jest pojęciem węższym od feudalizmu, prawną formą organizującą niektóre stosunki feudalne, a jej istnienie nie pokrywa się w całości ani z czasem trwania feudalizmu, ani z miejscem jego funkcjonowania[1].
Zręby ustroju lennego powstały z połączenia dwóch, początkowo niezależnych, instytucji rozwiniętych w prawie frankijskim, tj. wasalstwa i beneficjum. Czas i miejsce połączenia są przedmiotem dyskusji. Ustrój był oparty na obowiązywaniu prywatnych kontraktów lennych. Powszechność ich zawierania zaowocowała pojawieniem się hierarchicznej struktury społecznej.