Wybory parlamentarne w Estonii w 2011 roku
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wybory parlamentarne w Estonii w 2011 roku (est. 2011. aasta Riigikogu valimised) odbyły się 6 marca. Ich celem było wyłonienie 101 posłów do Riigikogu XII kadencji[1].
Wybory parlamentarne w Estonii od 1995 roku odbywają się co cztery lata, każdorazowo na początku marca. Wiosną 2011 roku swą czteroletnią kadencję zakończył wybrany 4 marca 2007 roku Riigikogu XI kadencji. W związku z tym 6 marca 2011 roku odbyły się wybory do parlamentu XII kadencji. Zgodnie z obowiązującą ustawą i kalendarzem wyborczym, od 24 lutego do 6 marca można było głosować przez internet (tzw. e-voting)[2], możliwe było również głosowanie pocztą, w miejscu zamieszkania (w mieszkaniu), a także przez telefon komórkowy[3]. W dniu wyborów lokale były otwarte od 9 rano do 8 wieczorem[4]. Czynne prawo wyborcze posiadają obywatele Estonii, którzy ukończyli 18 lat, a bierne, którzy ukończyli 21 lat – z wyjątkiem pracowników sił zbrojnych[5].
W wyborach zgłoszono 789 kandydatów, co oznacza 7,81 kandydata na jedno miejsce mandatowe. O miejsca w Riigikogu ubiegają się przedstawiciele 9 partii politycznych i 32 kandydatów niezależnych[6].
W wyborach wzięły udział następujące ugrupowania:
- Estońska Partia Reform (est. Eesti Reformierakond)
- Estońska Partia Centrum (est. Eesti Keskerkond)
- Związek Ojczyźniany i Republikański (est. Isamaa ja Respublica Liit)
- Partia Socjaldemokratyczna (est. Sotsiaaldemokraatlik Erakond)
- Estoński Związek Ludowy (est. Eestimaa Rahvaliit)
- Estońska Partia Zielonych (est. Erakond Eestimaa Rohelised)
- Rosyjska Partia w Estonii (est. Vene Erakond Eestis)
- Estońscy Chrześcijańscy Demokraci (est. Erakond Eesti Kristlikud Demokraadid)[7].
- Estońska Partia Niepodległościowa (est. Eesti Iseseisvuspartei)
Według sondaży największe szanse na wygraną miała Partia Reform. O kolejne miejsca walczyły Estońska Partia Centrum, Związek Ojczyźniany i Republikański oraz Partia Socjaldemokratyczna[8][9].
Wybory były obserwowane przez ponad stu międzynarodowych obserwatorów, głównie z Białorusi (28), a także m.in. z Mołdawii, Łotwy, Tajwanu, Polski i Norwegii[10]. Misję obserwatorów z Polski zorganizowało Europejskie Centrum Analiz Geopolitycznych[11].
W głosowaniu przedterminowym do 2 marca wzięło udział 249,8 tys. uprawnionych (27,4%), z tego 109 tys. głosowało metodą tradycyjną, 140,8 tys. – elektroniczną (w 106 krajach). 96% głosów elektronicznych oddano w Estonii, pozostałe m.in. w Finlandii (1,5 tys.), Wielkiej Brytanii (474) i Szwecji (438)[12].