Wyspa Victorii
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wyspa Victorii[1] (ros. Остров Виктория, trl. Ostrow Wiktorija) – samotna wyspa położona na Oceanie Arktycznym na północy Morza Barentsa, pomiędzy dużymi archipelagami Ziemi Franciszka Józefa i Svalbardu; jest to najdalej na zachód położona wyspa rosyjskiej Arktyki.
Ten artykuł dotyczy wyspy w Rosji. Zobacz też: Wyspa Wiktorii w Kanadzie. |
Kontynent | |||
---|---|---|---|
Państwo | |||
Obwód | |||
Akwen | |||
Powierzchnia |
~40 km² | ||
Populacja • liczba ludności |
| ||
80°09′N 36°46′E | |||
|
Wyspa jest owalna, prawie w całości pokryta lodem. Została odkryta 20 lipca 1898 roku przez Norwegów, a następnego dnia dostrzeżona przez kapitana jachtu Victoria, od którego to statku pochodzi nazwa wyspy (w Polsce spotykana jest również niepoprawna polskojęzyczna wersja „Wyspa Wiktorii”, sugerująca pochodzenie nazwy od osoby[1]). W 1926 roku została uznana przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich za część jego terytorium. W latach 1929-30 Norwegia podjęła tajne działania w celu przyłączenia jej do swojego terytorium; w 1932 roku wyspa ostatecznie stała się własnością radziecką[2].