Wyzwolenie w hinduizmie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wyzwolenie – stan będący celem rozwoju duchowego w tych tradycjach hinduistycznych, które dążą do uwolnienia od cykliczności sansary, prawa karmana zmuszającego do ponownej inkarnacji na Ziemi i doświadczanego tutaj cierpienia[1] materialnej egzystencji. To zanik stanu zniewolenia wynikłego z uwięzienia jaźni w materii. Stan wyzwolenia można określać jako przejście ponad uwikłania w nierzeczywistość i iluzje maji[2] lub prakryti. Osiągnięcie wyzwolenia przez hinduistę jest równoznaczne z przekroczeniem kondycji inkarnowanej istoty ludzkiej[3] i uzyskaniem innej (doskonalszej jakościowo) relacji z religijnym ideałem. Wiedzę:
- jaka jest droga dojścia do tego celu,
- jaki będzie charakter tej wzajemnej relacji (służba, roztopienie, zjednoczenie itd.),
- jakiej natury istota (isztadewata, Purusza, Absolut itd.) będzie jej adresatem, rozliczne nurty w łonie hinduizmu precyzują w sposób odmienny, sobie właściwy. Ta wielość dróg dojścia zrodziła mnogość określeń celu, jak i nazw dla tych, którzy tam dotarli.
Doktryny dróg prowadzących do wyzwolenia bazują na tezie, iż każdy czyn dowolnej istoty (tak ludzkiej, jak i boskiej) wywołuje skutek o określonej wartości moralnej i że istoty muszą doświadczyć owoców wszystkich swoich działań. Muszą więc doświadczyć też całości skutków swoich indywidualnych dążeń do religijnego ideału[4].