Zamach stanu w Wenezueli (2002)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zamach stanu w Wenezueli 11 kwietnia 2002 – nieudana próba obalenia prezydenta Hugo Chaveza podjęta przez środowiska związane z wenezuelską organizacją pracodawców Fedecamaras. W ciągu 47 godzin Wenezuelą formalnie rządził Rząd Tymczasowy z liderem Fedecamaras Pedro Carmoną na czele. Rozwiązane zostało również Zgromadzenie Narodowe i Sąd Najwyższy, a nowa konstytucja zawieszona[1]. O klęsce zamachu zdecydowało powstanie zwolenników Chaveza z Caracas, którzy po starciach z policją przejęli razem z Gwardią Prezydencką pałac Miraflores, oraz sprzeciw części środowisk wojskowych i opozycji antychavistowskiej wobec takiej formy zamachu[2][3].
Przyczyną podjęcia próby zamachu stanu było niezadowolenie klasy średniej oraz środowisk związanych z organizacjami pracodawców i prywatnymi mediami z ogólnego kierunku polityki Chaveza, zakładającego znaczny państwowy interwencjonizm w edukację, służbę zdrowia i gospodarczy sektor państwowy przy równoczesnym zmniejszaniu tradycyjnie wysokich politycznych wpływów najbogatszej części społeczeństwa[4]. Szczególne nasilenie konfliktu między rządem a opozycją nastąpiło po próbie przejęcia pełnej kontroli nad państwowym koncernem PDVSA, kontrolującym całość wydobycia ropy, oraz po interwencjach państwowych w sektorze żywnościowym, których bezpośrednim inspiratorem był Chavez oraz jego zwolennicy. Opozycja protestowała również przeciw otwarcie nawiązującej do międzynarodowego socjalizmu retoryce chavistowskiej i zmianie kierunku polityki zagranicznej na bliską współpracę z innymi krajami latynoamerykańskimi, zwłaszcza komunistyczną Kubą, przy zaostrzeniu relacji z USA.