Zamek w Wiśniczu
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zamek w Wiśniczu – zabytkowy[2] zamek we wsi Stary Wiśnicz.
|
Ten artykuł od 2023-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Ten artykuł dotyczy zamku. Zobacz też: Zamek w Wiśniczu (obraz). |
nr rej. 4 z 17 maja 1947[1] | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Miejscowość | |||
Typ budynku | |||
Styl architektoniczny | |||
49°55′02,280″N 20°28′09,660″E | |||
| |||
Strona internetowa |
Obiekt położony na zalesionym wzgórzu nad rzeką Leksandrówką , wzniesiony przez Jana Kmitę w drugiej połowie XIV w.
Wczesnobarokowy korpus zamku z elementami renesansowymi zbudowano na planie czworoboku z wewnętrznym dziedzińcem. Zwieńczono go czterema basztami w narożach. Od północno-wschodniej strony dobudowano kaplicę z kryptą grobową Lubomirskich, a od południowo-wschodniej wolno stojącą tzw. Kmitówkę. Na drugim piętrze, przy Sali Rycerskiej mieści się galeria widokowa. Budowla otoczona jest fortyfikacjami bastionowymi z bramą wjazdową z początków XVII wieku.
Miejsce związane z polską tradycją sztuki kulinarnej. Od XVII wieku popularne wśród szlachty stało się tzw. zebranie potraw w Compendium kuchmistrza księcia Lubomirskiego Stanisława Czernieckiego spisane na zamku w Wiśniczu i wydane w Krakowie, które do XIX wieku doczeka się dwudziestu wydań. Gdy w Polsce pojawiły się po raz pierwszy ziemniaki po zwycięskiej odsieczy Wiednia w 1683 roku, darowane Sobieskiemu przez cesarza Leopolda I z ogrodów cesarskich w Wiedniu[3], Czerniecki opracował dla dworu pierwsze potrawy z tertofelli, smażone i pieczone, jak nazywano wówczas kartofle lub ziemniaki.