Քաղաքական պատերազմ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Քաղաքական պատերազմը քաղաքական միջոցների օգտագործում է` հակառակորդին ստիպելու կատարել իր կամքը` ելնելով թշնամական մտադրությունից։ Քաղաքական տերմինը նկարագրում է կառավարության և նպատակային լսարանի, ներառյալ մեկ այլ պետության կառավարության, ռազմական և (կամ) ընդհանուր բնակչության հաշվարկված փոխազդեցությունը։ Կառավարությունները օգտագործում են մի շարք մեթոդներ որոշակի գործողություններ հարկադրելու համար՝ դրանով իսկ ձեռք բերելով համեմատական առավելություն հակառակորդի նկատմամբ։ Տեխնիկան ներառում է քարոզչական և հոգեբանական գործողություններ, որոնք համապատասխանաբար ծառայում են ազգային և ռազմական նպատակներին։ Քարոզչությունն ունի բազմաթիվ ասպեկտներ և՛ թշնամական, և՛ բռնի քաղաքական նպատակ։ Հոգեբանական գործողությունները ռազմավարական և մարտավարական ռազմական նպատակների համար են և կարող են նախատեսված լինել թշնամական, ռազմական և քաղաքացիական բնակչության համար[1]։
Քաղաքական պատերազմի հարկադրական էությունը հանգեցնում է հակառակորդի քաղաքական, սոցիալական կամ հասարակության կամքի թուլացմանը, ոչնչացմանը և պետության շահերին ձեռնտու գործողությունների պարտադրմանը։ Քաղաքական պատերազմը կարող է զուգորդվել բռնության, տնտեսական ճնշման, դիվերսիայի և դիվանագիտության հետ, բայց դրա հիմնական ասպեկտը «բառերի, պատկերների և գաղափարների օգտագործումն է»[2]։ Այս հարկադրանքի մեթոդների ստեղծումը, տեղակայումը և շարունակությունը պետությունների համար պետական կառավարման գործառույթ է և ծառայում է որպես ավելի անմիջական ռազմական գործողությունների պոտենցիալ փոխարինող[3]։ Օրինակ՝ տնտեսական պատժամիջոցների կամ էմբարգոյի նման մեթոդները նպատակ ունեն տնտեսական անհրաժեշտ վնաս պատճառել՝ քաղաքական փոփոխությունները հարկադրելու համար։ Քաղաքական պատերազմում օգտագործված մեթոդները կախված են պետության քաղաքական տեսլականից և կազմից։ Վարվելակերպը տարբեր կլինի՝ կախված պետությունից տոտալիտար, հեղինակավոր կամ ժողովրդավարական լինելուց[4]։
Քաղաքական պատերազմի վերջնական նպատակը հակառակորդի կարծիքների և գործողությունների փոփոխությունն է՝ հօգուտ մեկ պետության շահերի՝ առանց ռազմական ուժի օգտագործման։ Կազմակերպված համոզման կամ պարտադրանքի այս տեսակը նաև գործնական նպատակ ունի՝ փրկելու կյանքեր՝ բռնության կիրառումից խուսափելու միջոցով՝ հետագա քաղաքական նպատակներին հասնելու համար։ Այսպիսով, քաղաքական պատերազմը նաև իր մեջ ներառում է «ընկերներին սրտացնելու և թշնամիներին հուսախաբացնելու, մեկի համար օգնություն ստանալու և թշնամիների լքումը պատճառելու արվեստը»[5]։ Ընդհանրապես, քաղաքական պատերազմն առանձնանում է իր թշնամական դիտավորությամբ և հնարավոր էսկալացիայով․ բայց կյանքի կորուստը ընդունված հետևանք է։