نشر گازهای گلخانهای در کشاورزی
نقش گازهای گلخانه ای در کشاورزی / From Wikipedia, the free encyclopedia
کشاورزی از طریق انتشار گازهای گلخانهای و با تبدیل زمینهای غیرکشاورزی مانند جنگلها به زمینهای کشاورزی به تغییرات آب و هوایی و گرمایش جهانی کمک میکند.[1][2] در سال ۲۰۱۹ میلادی، هیئت بیندولتی تغییر اقلیم (IPCC) گزارش داد که ۱۳ تا ۲۱ درصد از گازهای گلخانهای انسانی بهطور خاص از بخش کشاورزی، جنگلداری و سایر کاربریهای زمین (Agriculture, Forestry, and Other Land Uses Sector (AFOLU)) ناشی شدهاست.[3] انتشار گازهای گلخانهای نیتروز اکسید، متان و دیاکسید کربن نیمی از گازهای گلخانهای تولید شده توسط کل صنایع غذایی یا ۸۰ درصد از انتشارات بخش کشاورزی را تشکیل میدهد.[4] دامپروری منبع اصلی انتشار گازهای گلخانهای است.[5]
این مقاله میتواند با ترجمهٔ متن از مقالهٔ متناظر در انگلیسی گسترش یابد. برای مشاهدهٔ دستورالعملهای مهم ترجمه روی [گسترش] کلیک کنید.
|
ساختار غذایی کشاورزی مسئول مقدار قابل توجهی از انتشار گازهای گلخانهای است.[6][4] کشاورزی علاوه بر اینکه استفادهکننده قابل توجهی از زمین و مصرفکننده سوخت فسیلی است، مستقیماً به انتشار گازهای گلخانهای از طریق اقداماتی مانند تولید برنج و پرورش دام کمک میکند.[7] سه عامل اصلی افزایش گازهای گلخانهای مشاهده شده در ۲۵۰ سال گذشته سوختهای فسیلی، کاربری زمین و کشاورزی بودهاست.[8] دستگاه گوارش حیوانات مزرعه را میتوان به دو دسته تقسیم کرد: حیوانات تک معده ای و حیوانات نشخوارکننده. گاوهای نشخوارکننده پرورش داده شده برای گوشت گاو و لبنیات رتبه بالایی در انتشار گازهای گلخانهای دارند. تک معدها، یا خوک و غذاهای مربوط به طیور، گازهای گلخانهای کمتری دارند. مصرف غذایی انواع حیوانات تک معده ممکن است انتشار گاز گلخانهای کمتری برای زمین داشته باشند. حیوانات تک معده دارای راندمان تبدیل غذایی بالاتری هستند و همچنین متان زیادی تولید نمیکنند.[4]
استراتژیهای زیادی وجود دارد که میتوان برای کمک به کاهش اثرات و تولید بیشتر گازهای گلخانهای استفاده کرد. به این استراتژیها کشاورزی هوشمند آب و هوایی (به انگلیسی: climate-smart agriculture) نیز گفته میشود. برخی از این استراتژیها شامل بهرهوری بالاتر در دامپروری است که شامل مدیریت و همچنین استفاده از فناوری میشود. فرایند مؤثرتر مدیریت کود؛ وابستگی کمتر به سوختهای فسیلی و منابع تجدید ناپذیر؛ تغییر در مدت زمان خوردن و آشامیدن حیوانات، تغییرات در زمان و مکان غذاخوری، و کاهش در تولید و مصرف غذاهای حیوانی.[4][9][10][11] مجموعه ای از سیاستها ممکن است انتشار گازهای گلخانهای از بخش کشاورزی را برای یک سیستم غذایی پایدار کاهش دهد.[12][13]