Duńczyca
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Duńczyca – dawne ramię ujściowe Odry[1] w Szczecinie. Jeden z cieków Międzyodrza; część akwatorium portu morskiego w Szczecinie.
Duńczyca (część zachodnia) | |
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Lokalizacja | |
Rzeka | |
Długość | ok. 3,5 km |
Źródło | |
Miejsce | Odra |
Współrzędne | |
Ujście | |
Recypient | Dąbie |
Miejsce | |
Współrzędne | |
Wskutek rozbudowy portu morskiego, począwszy od 2. połowy XIX wieku systematycznie zmieniano jej bieg. Ostatecznie w środkowej części usypano dwie groble przez co ciek został rozdzielony na trzy fragmenty. Pierwsza powstała przed wybuchem II wojny światowej przyłączyła do Łasztowni obszar ograniczony nabrzeżami Polskim, Belgijskim, Niemieckim, Słowackim i Czeskim z 64-metrowej wysokości (18 pięter) elewatorem zbożowym „Ewa” (nazwy współczesne) oraz druga – zdudowana współcześnie – łącząca z Łasztownią dawną wyspę Ostrów Grabowski.
Zachodnia część Duńczycy oddziela Wyspę Grodzką wraz z Bielawą od Łasztowni. Na Łasztowni od strony Duńczycy znajduje się Nabrzeże Starówka. Na północnym krańcu tego fragmentu Duńczycy wykonany został Kanał Grodzki będący wejściem do szczecińskiego portu wolnocłowego otwartego w 1898 roku. Fragment środkowy, najkrótszy, stał się częścią wybagrowanego ku północy Kanału Dębickiego, natomiast wschodni odcinek przecięty sztucznymi Kanałem Wrocławskim i Przekopem Mieleńskim uchodzi do jeziora Dąbie tworząc dwa ramiona: Duńczycę Wschodnią i Duńczycę Zachodnią rozdzielając Wielką Kępę od Mieleńskiej Łąki.
Przed 1945 rokiem nad Duńczycą w pobliżu Przekopu Mieleńskiego istniało kąpielisko Waldowshof należące do Klary Goetzke oraz miał siedzibę sportowy klub pływacki Waspo Stettin(inne języki)[2].
Do 1945 r. stosowano niemiecką nazwę Dunzig. Początkowo w latach 1945–47 używano polskiej nazwy Starówka[3][4]. W 1947 r. ustalono urzędowo polską nazwę Duńczyca[5].