Filmografia Jean Harlow
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Filmografia Jean Harlow?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Jean Harlow (1911–1937) w trwającej niespełna 10 lat karierze, przerwanej przedwczesną śmiercią, występowała w filmach i radiu. Pojawiła się w 35 produkcjach fabularnych na ekranie[1]. Uznawana jest za symbol seksu lat 30. XX wieku[2] i jedną z najwybitniejszych aktorek w historii kinematografii amerykańskiej[3].
Karierę zaczęła pod koniec lat 20., kiedy to otrzymała zatrudnienie w Central Casting, firmie zajmującej się castingiem dla początkujących statystów[4]. Debiutowała w 1928 w niemym dramacie więziennym Honor Bound (reż. Alfred E. Green)[5]. Początkowo odgrywała epizody, występując m.in. w takich produkcjach, jak komedia Moran of the Marines (1928, reż. Frank R. Strayer), komedia romantyczna This Thing Called Love (1929, reż. Paul L. Stein)[6], musical Close Harmony (1929, reż. John Cromwell, A. Edward Sutherland)[7] czy też komedia Parada miłości (1929, reż. Ernst Lubitsch)[8]. Pod koniec 1928 związała się kontraktem z Hal Roach Studios[9], dzięki czemu miała okazję do gry w krótkometrażowych filmach komediowych ze Stanem Laurelem i Oliverem Hardym (znanymi jako duet Flip i Flap) – Liberty (reż. Leo McCarey), Double Whoopee (reż. Lewis R. Foster) i Bacon Grabbers (reż. Lewis R. Foster)[10]. W 1929 otrzymała angaż do dramatu wojennego Aniołowie piekieł (1930, reż. Howard Hughes), który był przełomem w jej karierze[11].
Na początku lat 30. wystąpiła w wielu produkcjach filmowych, wśród których były m.in.: kryminalny melodramat Tajemnicza szóstka (1931, reż. George Hill) u boku Clarka Gable’a oraz Wallace’a Berry’ego[12], dramat sportowy Iron Man (1931, reż. Tod Browning) z Lew Ayresem i Robertem Armstrongiem[13] oraz gangsterski Wróg publiczny nr 1 (1931, reż. William A. Wellman) z Jamesem Cagneyem[12]. Szeroki rozgłos i status gwiazdy przyniosły jej kreacje w obrazach Platynowa blondynka (1931, reż. Frank Capra)[14], Żona z drugiej ręki (1932, reż. Jack Conway)[15], Kaprys platynowej blondynki (1932, reż. Victor Fleming)[16], W twoich ramionach (1933, reż. Sam Wood)[17] i Kolacja o ósmej (1933, reż. George Cukor)[18]. W 1932 podpisała kontrakt z Metro-Goldwyn-Mayer[19], stając się jedną z głównych aktorek wytwórni[20].
W 1933 była notowana w pierwszej dziesiątce najbardziej dochodowych amerykańskich aktorek[21]. Sześć filmów z jej udziałem było zestawianych w pierwszej dziesiątce podsumowań roku w box offisie. Cztery filmy, w których Harlow wzięła udział, były nominowane przynajmniej do jednego Oscara w każdej kategorii. Dziesięć produkcji z jej udziałem, po uwzględnieniu inflacji, przekroczyło sumę 100 milionów dolarów dochodu z biletów na rynku krajowym[22].