Hipoteza ekspandującej Ziemi
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Hipoteza ekspandującej Ziemi – hipoteza geotektoniczna, traktująca o rozwoju Ziemi, alternatywna dla teorii tektoniki płyt. Głównym jej założeniem jest brak kompensacji powstawania nowej skorupy oceanicznej w strefach spreadingu, co powoduje wykładniczo narastający od jury wzrost promienia Ziemi. Współcześnie jest to teoria nieuznawana przez zdecydowaną większość geologów. Uważają oni za poprawną teorię tektoniki płyt.
Choć koncepcja ekspandującej Ziemi powstała w XIX w. i rozwijana była w późniejszych dekadach, to obecną postać hipoteza ta zyskała po odkryciu spreadingu – powstawania nowej skorupy ziemskiej typu oceanicznego. Skoro powstaje ogromna ilość nowej skorupy ziemskiej, to jej przyrost musi być rekompensowany, albo na drodze pochłaniania na podobną skalę skorupy w innych miejscach (w strefach subdukcji co postuluje teoria płyt), albo poprzez przyrost objętości Ziemi i zwiększanie promienia i powierzchni naszej planety. To drugie założenie przyjął jeden z odkrywców procesu spreadingu, Samuel Warren Carey. Ponieważ we współczesnych oceanach najstarsze partie skorupy oceanicznej datowane są na jurę, to większość ekspansjonistów zakłada, że przed jurą oceany nie istniały. Powstałe wskutek powiększania się Ziemi oceany wypełniły wody juwenilne – powstałe z magmy. Duże ilości zmineralizowanych, gorących wód tryskających spod dna oceanu odkryto w obrębie Grzbietu Wschodniopacyficznego, Grzbietu Śródatlantyckiego, Grzbietu Gakkela oraz w Morzu Czerwonym. Wydobywają się one w kominach hydrotermalnych.
Wedle hipotezy ekspandującej Ziemi, wyniki interpretacji obliczeń przyrostu skorupy oceanicznej wykazują, że przyrost promienia Ziemi wynosi obecnie ok. 2,6 cm w skali roku, co oznacza, że Ziemia miała przed jurą wielkość obecnego Merkurego.
Według współczesnych pomiarów satelitarnych promień Ziemi nie zmienia się, z dokładnością do 0,2 mm na rok[1]. Podana wyżej wartość jest stutrzydziestokrotnie większa, zatem wykluczona przez doświadczenie.