Mgławica Carina
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Mgławica Carina (również NGC 3372) – mgławica emisyjna i obszar H II w gwiazdozbiorze Kila. Znajduje się w ramieniu Strzelca w odległości około 7500 lat świetlnych. Jej rozmiary są szacowane na 260 lat świetlnych.
Mgławica Carina w całości (ESO) | |||
Odkrywca | |||
---|---|---|---|
Data odkrycia |
1751 | ||
Dane obserwacyjne (J2000) | |||
Gwiazdozbiór | |||
Typ | |||
Rektascensja |
10h 45m 08,5s | ||
Deklinacja |
–59° 52′ 04″ | ||
Odległość | |||
Jasność pozorna mgławicy | |||
Rozmiary kątowe |
120' × 120'[1] | ||
Charakterystyka fizyczna | |||
Wymiary |
260 ly | ||
Alternatywne oznaczenia | |||
Mgławica Kila, NGC 3372, ESO 128-EN013, GC 2197 | |||
Położenie w gwiazdozbiorze Kila jako NGC 3372 | |||
|
Carina jest jedną z największych i najjaśniejszych mgławic. Uwzględniając jej słabsze zewnętrzne filary, rozciąga się na 300 lat świetlnych. Pył i gaz mgławicy są rozgrzewane przez młode gwiazdy w centrum. Są to masywne gwiazdy typu widmowego O3, odkryte po raz pierwszy właśnie w tej mgławicy, a zarazem najbliższe Ziemi gwiazdy tego typu widmowego. Wewnątrz mgławicy są również trzy gwiazdy Wolfa-Rayeta o typie widmowym WN, które prawdopodobnie wyewoluowały z gwiazd typu O3 o bardzo dużych prędkościach wyrzucania masy.
Obserwacje w podczerwieni wykazały, że części mgławicy poruszają się w różnych kierunkach z prędkościami dochodzącymi do 230 km/s. Zderzenia obłoków molekularnych poruszających się z takimi prędkościami rozgrzewają je do wysokich temperatur, powodując emisję wysokoenergetycznego promieniowania rentgenowskiego. Prawdopodobnie ruch ten jest wywołany potężnymi wiatrami gwiazdowymi.
Odkryta w 1751 roku przez Nicolasa Louisa de Lacaille, który obserwował ją z Afryki Południowej.