Twierdza w Kamieńcu Podolskim
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Twierdza w Kamieńcu Podolskim (ukr. Кам'янець-Подільська фортеця) – dawna polska twierdza w Kamieńcu Podolskim; obejmowała zamknięte w meandrze Smotrycza Stare Miasto, wzniesiony nad przesmykiem most Turecki, Stary Zamek i Nowy Zamek, które broniły dostępu do mostu oraz szereg rzecznych budowli hydrotechnicznych[1].
Stary Zamek w Kamieńcu Podolskim (2019) | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Obwód | |||
Miejscowość | |||
Typ budynku | |||
48°41′N 26°35′E | |||
|
Kamieniec Podolski przez blisko trzysta lat skutecznie osłaniał południowo-wschodnie rubieże Rzeczypospolitej, zyskując przydomek „miasta niezwyciężonego”. W systemie jego obrony główne znaczenie miały budowle hydrotechniczne i to nie bierne fosy, które w tamtych latach były powszechnie stosowane lecz aktywne budowle piętrzące przy bramach Lackiej i Ruskiej. Kamieniec Podolski wybudowano na skalistej wyspie, położonej w pętli, jaką tworzy rzeka Smotrycz[2]. Istniały trzy dojścia do miasta. Dwa z doliny rzeki Smotrycz: przez Bramę Lacką od północy oraz Bramę Ruską od południa. Trzecie wejście prowadziło przez zamek, a następnie przez czterdziestometrowy most Turecki.
Dawniej twierdza w Kamieńcu Podolskim była nazywana „przedmurzem chrześcijaństwa” i „bramą do Polski”[3][4].
W 1989 roku twierdza została wpisana na ukraińską listę informacyjną UNESCO – listę obiektów, które Ukraina zamierza rozpatrzyć do zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO[5].