Kasztelanie zapilickie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kasztelanie zapilickie (kasztelanie nadpilickie, kasztelanie zapilczańskie) – trzy kasztelanie, skrzyńska, żarnowska i małogoska. Siedzibami kasztelanii (kasztelami) były Skrzyńsko / Skrzynno, Żarnów i Małogoszcz.
Państwa | |
---|---|
Stolica | |
Ważniejsze miejscowości |
Opoczno, Drzewica, Przysucha, Przytyk, Jedlińsk, Końskie, Przedbórz, Włoszczowa, Kurzelów, Chęciny |
Położenie na mapie Obszar dawnych kasztelanii zapilickich stanowi północno-zachodnią część ziemi sandomierskiej i obejmuje Opoczno, Chęciny, Końskie, Włoszczową |
Kasztelanie mieściły się początkowo w prowincji łęczyckiej i księstwie łęczyckim, stanowiąc ich południowo-wschodnie krańce znajdujące się na południowy wschód od Pilicy (po jej prawej stronie). Od 1239 (lub 1243) znalazły się w księstwie sandomierskim, a następnie w ziemi sandomierskiej i w województwie sandomierskim[1].
Obszar dawnych kasztelanii stanowi północno-zachodnią część ziemi sandomierskiej. Graniczy od północnego zachodu z ziemią łęczycko-sieradzką (Pilica jest rzeką graniczną) i od południowego zachodu z ziemią krakowską. Obszar kasztelanii od północnego wschodu sąsiaduje z Zapiliczem, stanowiącym pogranicze między ziemią czerską i sandomierską. Największymi miastami są Opoczno, Końskie, Włoszczowa.